Na een zeer lekkere groentenpasta gegeten te hebben in “L’entrepôt du Congo” op de Vlaamse Kaai in Antwerpen, zijn we gisterenavond nog eens een toneelstuk gaan bekijken (wat al veel te lang geleden was). Hoewel ik helemaal geen Claus-lezer ben, heb ik heel veel genoten van “De versie Claus”.
Acteur Josse De Pauw vertolkte de rol van Hugo Claus waarin deze terugblikt op zijn leven. Dit vanuit het perspectief van de vele interviews die deze laatste tijdens zijn leven gegeven heeft. Deze theatermonoloog was doorspekt met simpele maar diepzinnige zinnetjes uit de mond van de schrijver. Veel thema’s kwamen – onuitgesproken - aan bod. Zo was er onder meer de manier waarop sommige media hun geïnterviewden gebruiken (misbruiken) om te scoren en met dat doel voor ogen de waarheid manipuleren en/of de essentie verdringen. Het theaterstuk begint trouwens met de jonge dichter die vroeger “ooit de glorie van mijn stafrijmen zong en sindsdien – o familiarity! – geregeld in de krant aan mijn enkels heeft geknabbeld”. En verder - over diezelfde dichter -: “Dat hij me in de krant op de korrel heeft genomen, zegt hij, het is bitter, het is zuur maar dat wou zijn Chef Cultuur”. Dat Claus' bijzondere levensstijl vaak meer in de kijker stond dan zijn literaire werk, werd typerend samengevat in twee zinnen, met name toen hij de interviewer naar buiten leidt: “Buiten wijs ik met mijn vinger naar de maan. Hij blijft kijken naar mijn vinger”.
Josse De Pauw stond er. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de recensie die Karlien van Hoonacker over dit stuk schreef: “Josse De Pauw brengt de monoloog met overtuiging. Hij staat er, als mondaine, zelfbewuste schrijver die geïnterviewd wordt. Toch probeert hij op geen enkel moment Claus "na te spelen". Zijn stembuigingen zijn niet die van Claus. De monkel in z’n stem is niet die van Claus. Zijn bewegingen zijn niet die van Claus”.
In een artikel in de Gazet van Antwerpen schreef Evita Bonné: “Hoe goed de tekst ook is, de enige bedenking die te maken valt, en de vraag die De Pauw zichzelf ook heeft gesteld, is of mensen die ver van Claus stonden er wat aan over houden”. Ik kan beiden geruststellen.
Een interessant artikel over Josse De Pauw is dat over zijn relatie met Brussel en Asse (hij woonde er in de Stationstraat).
Acteur Josse De Pauw vertolkte de rol van Hugo Claus waarin deze terugblikt op zijn leven. Dit vanuit het perspectief van de vele interviews die deze laatste tijdens zijn leven gegeven heeft. Deze theatermonoloog was doorspekt met simpele maar diepzinnige zinnetjes uit de mond van de schrijver. Veel thema’s kwamen – onuitgesproken - aan bod. Zo was er onder meer de manier waarop sommige media hun geïnterviewden gebruiken (misbruiken) om te scoren en met dat doel voor ogen de waarheid manipuleren en/of de essentie verdringen. Het theaterstuk begint trouwens met de jonge dichter die vroeger “ooit de glorie van mijn stafrijmen zong en sindsdien – o familiarity! – geregeld in de krant aan mijn enkels heeft geknabbeld”. En verder - over diezelfde dichter -: “Dat hij me in de krant op de korrel heeft genomen, zegt hij, het is bitter, het is zuur maar dat wou zijn Chef Cultuur”. Dat Claus' bijzondere levensstijl vaak meer in de kijker stond dan zijn literaire werk, werd typerend samengevat in twee zinnen, met name toen hij de interviewer naar buiten leidt: “Buiten wijs ik met mijn vinger naar de maan. Hij blijft kijken naar mijn vinger”.
Josse De Pauw stond er. Ik kan me dan ook helemaal vinden in de recensie die Karlien van Hoonacker over dit stuk schreef: “Josse De Pauw brengt de monoloog met overtuiging. Hij staat er, als mondaine, zelfbewuste schrijver die geïnterviewd wordt. Toch probeert hij op geen enkel moment Claus "na te spelen". Zijn stembuigingen zijn niet die van Claus. De monkel in z’n stem is niet die van Claus. Zijn bewegingen zijn niet die van Claus”.
In een artikel in de Gazet van Antwerpen schreef Evita Bonné: “Hoe goed de tekst ook is, de enige bedenking die te maken valt, en de vraag die De Pauw zichzelf ook heeft gesteld, is of mensen die ver van Claus stonden er wat aan over houden”. Ik kan beiden geruststellen.
Een interessant artikel over Josse De Pauw is dat over zijn relatie met Brussel en Asse (hij woonde er in de Stationstraat).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten