Met veel tromgeroffel werd het aangekondigd: “Precies één week voor de verkiezingen, op zondag 31 mei, pakt VRT Nieuws uit met Het Groot Debat op Eén”. Zo stond het te lezen op de website van Eén. Zoals steeds is het afwachten of het debat voldoende inhoud kan brengen. Conditio sine qua non is dat zowel debatleiders als politici dit ook willen. Joop Versteeg drukte in een reactie vooraf op de website van de tv-zender zowel hoop als frustratie van menig VRT-kijker heel goed uit: “Het groot debat zal hopelijk een debat zijn en geen opeenvolging van interrupties om de 7 seconden door de debatleiders en het door elkaar gaan praten van de politici”.
De hoop was gewettigd. In bepaalde (late) programma’s zoals Phara is immers een positieve tendens te merken. De praatgasten kunnen op een rustige manier hun ideeën duidelijk naar voor brengen. Zo onder meer over de manier waarop journalisten het maatschappelijk debat sturen, zoals door professor Luc Huyse in de uitzending van 28 mei jongstleden (zie fragment na 30’10”). Hij is er van overtuigd dat er wel degelijk inhoud kan gebracht worden en dat, hoewel partijprogramma's soms op mekaar lijken, er toch wel degelijk inhoudelijke verschillen in terug te vinden zijn. “Maar om zoiets ter sprake te brengen in een debat of in een interview heb je meer dan 25 seconden nodig. Je kan geen afgeronde redeneringen meer brengen, je kan geen nuances meer brengen, en dat is de rijkdom van het politieke debat” bracht professor Huyse aan.
De nieuwsploeg van de VRT stelt dat ze de ambitie heeft om aandacht te schenken aan de inhoud en slaagt er soms in om het sensatie- of showelement achterwege te laten. Toch bezwijkt ze nog al te vaak aan de verleiding van het steekvlameffect. Dat effect is verzekerd als men De Gucht tegenover De Decker opstelt of als men bij politici uitspraken kan ontlokken over hun ambities qua postjes en mogelijke coalitievorming (lang voor de stem van de kiezer gehoord is). Terwijl het toch om verkiezingen voor een parlement, de keuze voor vertegenwoordigers van het volk gaat. En is het dan niet de taak van een publieke omroep te focussen op de inhoud van de verschillende programma’s ? Zodat ze de kloof tussen burger en politici kan dichten ?
Jammer genoeg was ook deze keer op dat vlak een duidelijk manco aanwezig. Sommige politici waren gedreven om voor een meer inhoudelijke inbreng te zorgen, maar kregen er niet voldoende kans toe. Het debat tussen Geert Lambert en Frank Vandenbroucke was daar illustratief voor. Het standpunt van laatstgenoemde kwam duidelijk meer aan bod, onder meer omdat Geert Lambert eerst een fout van de interviewer moest rechtzetten. Schrijnend werd het pas toen Geert Lambert een poging ondernam om “flexicurity” (of flex security: flexibele sociale zekerheid) te duiden. Hij kreeg daar enkele seconden voor. Toen hij de link wou maken naar het Deens model werd hij prompt de mond gesnoerd. Waarom is me niet helemaal duidelijk. Teveel inhoud misschien ?
Qua inhoud bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Gelukkig bleef het moddergooien, zoals we dat in de laatste weken meermaals mochten meemaken, achterwege. Wat veeleer een verdienste van de politici was. Deze wisten zich meestal goed te redden uit de valstrikken die de interviewers op dat vlak hadden gespannen.
Naast de wens voor meer politiek fatsoen mag dan ook even stil worden gestaan bij journalistiek fatsoen. Dé reactie van de avond kwam van Bart De Wever die Siegfried Bracke op zijn plaats kon zetten toen die polste naar zijn coalitievoorkeur: “Ik vind dat erg. Men spreekt over fatsoen. Ik vind het onfatsoenlijk om voor de verkiezingen over coalities te spreken” (zie fragment bij 87’27”).
Interessante artikels over het debat van gisteren:
Artikel weblog Michel Vuijlsteke
Artikel Knack
Artikel weblog Steven Verschoot
De hoop was gewettigd. In bepaalde (late) programma’s zoals Phara is immers een positieve tendens te merken. De praatgasten kunnen op een rustige manier hun ideeën duidelijk naar voor brengen. Zo onder meer over de manier waarop journalisten het maatschappelijk debat sturen, zoals door professor Luc Huyse in de uitzending van 28 mei jongstleden (zie fragment na 30’10”). Hij is er van overtuigd dat er wel degelijk inhoud kan gebracht worden en dat, hoewel partijprogramma's soms op mekaar lijken, er toch wel degelijk inhoudelijke verschillen in terug te vinden zijn. “Maar om zoiets ter sprake te brengen in een debat of in een interview heb je meer dan 25 seconden nodig. Je kan geen afgeronde redeneringen meer brengen, je kan geen nuances meer brengen, en dat is de rijkdom van het politieke debat” bracht professor Huyse aan.
De nieuwsploeg van de VRT stelt dat ze de ambitie heeft om aandacht te schenken aan de inhoud en slaagt er soms in om het sensatie- of showelement achterwege te laten. Toch bezwijkt ze nog al te vaak aan de verleiding van het steekvlameffect. Dat effect is verzekerd als men De Gucht tegenover De Decker opstelt of als men bij politici uitspraken kan ontlokken over hun ambities qua postjes en mogelijke coalitievorming (lang voor de stem van de kiezer gehoord is). Terwijl het toch om verkiezingen voor een parlement, de keuze voor vertegenwoordigers van het volk gaat. En is het dan niet de taak van een publieke omroep te focussen op de inhoud van de verschillende programma’s ? Zodat ze de kloof tussen burger en politici kan dichten ?
Jammer genoeg was ook deze keer op dat vlak een duidelijk manco aanwezig. Sommige politici waren gedreven om voor een meer inhoudelijke inbreng te zorgen, maar kregen er niet voldoende kans toe. Het debat tussen Geert Lambert en Frank Vandenbroucke was daar illustratief voor. Het standpunt van laatstgenoemde kwam duidelijk meer aan bod, onder meer omdat Geert Lambert eerst een fout van de interviewer moest rechtzetten. Schrijnend werd het pas toen Geert Lambert een poging ondernam om “flexicurity” (of flex security: flexibele sociale zekerheid) te duiden. Hij kreeg daar enkele seconden voor. Toen hij de link wou maken naar het Deens model werd hij prompt de mond gesnoerd. Waarom is me niet helemaal duidelijk. Teveel inhoud misschien ?
Qua inhoud bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Gelukkig bleef het moddergooien, zoals we dat in de laatste weken meermaals mochten meemaken, achterwege. Wat veeleer een verdienste van de politici was. Deze wisten zich meestal goed te redden uit de valstrikken die de interviewers op dat vlak hadden gespannen.
Naast de wens voor meer politiek fatsoen mag dan ook even stil worden gestaan bij journalistiek fatsoen. Dé reactie van de avond kwam van Bart De Wever die Siegfried Bracke op zijn plaats kon zetten toen die polste naar zijn coalitievoorkeur: “Ik vind dat erg. Men spreekt over fatsoen. Ik vind het onfatsoenlijk om voor de verkiezingen over coalities te spreken” (zie fragment bij 87’27”).
Interessante artikels over het debat van gisteren:
Artikel weblog Michel Vuijlsteke
Artikel Knack
Artikel weblog Steven Verschoot
Bovenstaande afbeelding is een public domain afbeelding: http://www.publicdomainpictures.net/view-image.php?image=2960
Een net artikel, werkelijk!
BeantwoordenVerwijderenOok dank voor de verwijzing naar mijn blog!
mvg.
Steven Verschoot